Ένα μεγάλο πανηγύρι...

Για πρώτη φορά μία τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων θύμισε Eurovision. Ισως γιατί ο Ντάνι Μπόιλ είναι από τους λίγους που κατάλαβαν πως ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζονται -πλέον- οι Ολυμπιακοί. Ως ένα μεγάλο πανηγύρι. Στην κυριολεξία... Ο Στ. Καραϊνδρος σχολιάζει όσα είδαμε το βράδυ της Παρασκευής.
Η στιγμή που ο μίστερ Μπιν σατίρισε με το δικό του φλεγματικό χιούμορ τους "Δρόμους της Φωτιάς" ήταν (συμπερασματικά) ό,τι άξιζε από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

Στο σκηνοθετικό κομμάτι, το καλλιτεχνικό μέρος ήταν άψογο. Από άποψη, όμως, περιεχομένου μάς έκανε καλό γιατί είχαμε χρόνια να αισθανθούμε περήφανοι ως Ελληνες. Εντάξει, αυτή είναι η ιστορία των Βρετανών, τι άλλο να δείξουν; Μίστερ Μπιν, Μαίρη Πόπινς, Χάρι Πότερ, μουσική (ωραία μουσική, για όσους την ακούν), λιβάδια, καμινάδες (πολλές καμινάδες) και μία ιδιαίτερη αναφορά στο σύστημα υγείας (οκ, το καταλάβαμε. Ηταν μία ωραία μπηχτή για το αντίστοιχο σύστημα υγείας των Αμερικάνων). Θα ήταν μία καλή σκέψη μία αντίστοιχη αναφορά στο ΙΚΑ το 2004. Αν εφημέρευε, βεβαίως...


Μπορούμε να κρατήσουμε και την πτώση με αλεξίπτωτο της βασίλισσας Ελισσάβετ (ή, τέλος πάντων, αυτής που την αντικατέστησε στη δύσκολη σκηνή) και να φέρουμε αυτομάτως στο μυαλό μας μία αντίστοιχη σκηνή στη δική μας τελετή το 2004. Τον Καραμανλή να βουτά με αλεξίπτωτο (οπότε, σε αυτό μάλλον μας πέρασαν...)


Κατά τα λοιπά, μπορεί για πολλούς ο μίστερ Μπιν να είναι ο Σεφερλής της Αγγλίας, μην ξεχνάτε, όμως, πως και εμείς είχαμε μπόλικη καρακιτσαρία στην τελετή (λήξης) με Βίσση, Ρουβά, Ρέμο και λοιπούς (οι ευκόλως εννοούμενοι φυσικά εξαιρούνται).

Θα μείνουμε, πάντως, με την απορία γιατί δεν έκαναν μία ξεχωριστή αναφορά στους Μπιτλς και στους Μόντυ Πάιθον. Ή έστω στις Spice Girls για να μας... ανεβάσουν το Ολυμπιακό ιδεώδες. Και φυσικά θα αναφωνήσουμε "ευτυχώς" που δεν μας έδειξαν και τα... fish and chips.


Για να μην ευλογούμε μόνο τα γένια μας, θυμηθείτε και την τελετή προ τετραετίας στο Πεκίνο. Εξαιρετική. Εντάξει, το είπαμε και παραπάνω. Αυτή είναι η ιστορία τους, ό,τι είχαν το έδειξαν.

Πάντως, θα έχουμε να λέμε ότι για πρώτη φορά μία τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων θύμισε Eurovision. Ισως γιατί ο Ντάνι Μπόιλ είναι από τους λίγους που κατάλαβαν πως ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζονται -πλέον- οι Ολυμπιακοί. Ως ένα μεγάλο πανηγύρι. Στην κυριολεξία..

ΥΓ: Ρε, Ζακ Ρογκ... Αυτό το "οι Ολυμπιακοί επιστρέφουν σπίτι τους", τι το 'θελες;

Contra.gr